ΑΝΟΣΙΑ – ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ – ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΣΗ

 

Το ανοσοποιητικό έχει την ικανότητα να διαχωρίζει ξένους οργανισμούς που εισέρχονται στο σώμα ( ιούς, βακτήρια, παράσιτα κ.λ.π.). Η αντίδραση αυτή του οργανισμού δεν περιορίζεται μόνο σε ότι θεωρεί ξένο αλλά μπορεί να ξεχωρίζει και αυτά που είναι επικίνδυνα.

Το ανοσοποιητικό χρησιμοποιεί ένα σύνθετο σύνολο αισθητήρων για να αντιληφθεί το ξένο ή όχι αλλά και τι είδους απειλή μπορεί να δημιουργήσει ένα μικρόβιο ή ιός. Μπορεί για παράδειγμα να αντιληφθεί την διαφορά ενός ιού, όπως ο COVID-19 και να ενεργοποιήσει εξειδικευμένους βραχίονες του ανοσοποιητικού για να αντιμετωπίσει την απειλή που προέρχεται από τον συγκεκριμένο ιό.

Μπορεί επίσης να παρακολουθεί το επίπεδο βλάβης των ιστών που προκαλείται από τον εισβολέα και να ενισχύσει την ανοσολογική απάντηση.

Η αναγνώριση του τύπου της απειλής που δημιουργεί ο συγκεκριμένος εισβολέας και το επίπεδο έντασης αυτής της απειλής επιτρέπει στο ανοσοποιητικό σύστημα να επιλέξει το σωστό σύνολο απαντήσεων, να τα χρησιμοποιήσει με ακρίβεια και να αποφύγει τον πραγματικό κίνδυνο.

ΕΜΒΟΛΙΑ

Τα εμβόλια λειτουργούν εισάγοντας μια μορφή του ιού που δεν είναι επικίνδυνος για παράδειγμα τμήμα του ιού, νεκρό ιό η εξασθενημένο ιό που δεν έχει την δυνατότητα να προκαλέσει νόσο.

Αυτή η μορφή του ιού είναι σε θέση να δώσει σήμα κινδύνου στο ανοσοποιητικό για να ξεκινήσει μια σταθερή απάντηση και να αποκτήσει μνήμη, το ανοσοποιητικό, ώστε σε κάθε μελλοντική συνάντηση με τον ιό ώστε να μπορεί να αντιδράσει.

Επομένως ο εμβολιασμός βοηθάει τον οργανισμό να εντοπίσει τον κίνδυνο από τον συγκεκριμένο ιό και να ανταποκριθεί σωστά αποσοβώντας την απειλή.

Αυτό σημαίνει ότι όταν αναπτύσσουμε ένα εμβόλιο πρέπει να πείσουμε το ανοσοποιητικό ότι το ίδιο το εμβόλιο είναι μια απειλή που αξίζει να λάβει σοβαρά υπόψη, παρουσιάζοντας τον εικονικό κίνδυνο σχεδόν όμοιο με τον πραγματικό.

 

ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ COVID-19

Κατά την χορήγηση το εμβόλιο δεν εισέρχεται στον οργανισμό αλλά παραμένει στο σημείο της χορήγησης, στα τοπικά μυοκύταρα, που παίζουν στην συγκεκριμένη περίπτωση τον ρόλο των αντιγοναπαρουσιαστών. Έτσι δημιουργείται μια τοπική φλεγμονή όπου προσελκύονται τα ανοσοκύταρα του οργανισμού που αναγνωρίζουν το τμήμα του ιού ή τον εξασθενημένο ιό και δίνουν σήμα για την παραγωγή αντισωμάτων.

Λόγω αυτής της φλεγμονής παρατηρούνται ήπια τοπικά συμπτώματα όπως ερυθρότητα στο σημείο της χορήγησης, πρήξιμο, πόνος στο σημείο της χορήγησης, δυσκαμψία στους μύς, πρήξιμο και πόνος στους τοπικούς λεμφαδένες καθώς και σπανιότερες ανεπιθύμητες ενέργειες όπως μυαλγίες, πονοκεφάλους ή και πυρετό. Η διάρκεια αυτών των ενοχλημάτων είναι για μερικές ώρες ή και μέρες.

Ο σχεδιασμός των εμβολίων είναι τέτοιος ώστε να μεγιστοποιήσουν την προστασία ελαχιστοποιώντας παράλληλα τις δυσάρεστες παρενέργειες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προκύπτουν και σοβαρές παρενέργειες αλλά αυτές είναι εξαιρετικά σπάνιες.

Τα δεδομένα δείχνουν ότι τα mRNA – Moderna και Phizer και το Johnson & Johnson είναι εξίσου ικανά να διεγείρουν ισχυρές ανοσοαποκρίσεις σε 9 στους 10 εμβολιαζόμενους.

Στην 3^η φάση της δοκιμής τα εμβόλια αυτά εμφάνισαν περίπου στο 2%  των εμβολιαζόμενων ανεπιθύμητες ενέργειες που όμως είναι ήπιες και ιδιαίτερα μετά την 1^η δόση και αυτό είναι ένα σήμα ότι το εμβόλιο κάνει αυτό για το οποίο έχει σχεδιαστεί.